Ja, ik moest er weer aan geloven. Cabo had een afspraak gemaakt met Jacqueline van de Dierenkliniek om me te laten ontklitten. Ik moest er om een uur zijn, maar ik was buiten en had geen zin om naar huis te gaan. Dus Cabo in de zenuwen; zij de kliniek gebeld en zij (met hulp van Wim) kon me tot 2 uur brengen, want er worden drie katten per middag behandeld. Nou ze had geluk, want ik kwam om kwart voor twee aankakken. Ik werd gelijk in die kooi gestopt en om half vijf mocht ik gehaald worden. Als je goed kijkt, zie je een paar kale plekken, maar het valt niet erg op. Helemaal jofel voel ik me nog niet, maar ik ben vandaag wel al weer buiten geweest. Vorig jaar moest Guusje ook mee, maar die hoefde deze keer niet. Ze heeft soms wel klitjes, maar die mag Cabo eruit knippen en ik laat dat dus niet toe. Groetjes van Guusje en mij.

Als ik niet buiten de boel aan het controleren ben, zit ik graag in de keuken op de radio om daar alles in de gaten te houden. Soms is er iets heel spannends te zien en dan ga ik ‘staan’. Iets verderop is een goede slaapplaats, half in de vensterbank en half op de krabpaal. En samen slapen we op het kleed als Cabo in haar luie stoel zit. Tenslotte nog twee portretten van mijn zus Guusje. Dag .. tot de volgende keer.