Het is al bijna drie maanden geleden, maar ik kon er niet toe komen om jullie het te laten weten: Gio is er niet meer. Ik heb hem op zaterdag 19 augustus laten inslapen. Ik heb jullie verteld, dat hij ziek was, een te snel werkende schildklier. Hij moest daarvoor pillen slikken en dat ging niet goed. Ik dacht het met EasyPill opgelost te hebben. De eerste week ging het goed maar daarna liet hij de balletjes met pil liggen. Hij ging steeds verder achteruit. Werd magerder. Wel kwam hij nog elke nacht bij mij op bed, maar de nacht van vrijdag op zaterdag niet. ‘s-Morgens heb ik hem nog op het aanrecht getild om wat te eten. Het was mooi weer en hij ging naar de tuin. Daar heeft hij uren onder een struik gelegen. Eigenlijk was ik toen al bang dat hij dood was. Maar tussen de middag lag hij toch weer binnen onder de televisie. Mijn overburen kwamen om een wijntje te drinken en te puzzelen. Zij vonden dat ik zo het weekend niet kon ingaan en dat zag ik toen ook wel. Ik heb de dierenkliniek gebeld en we konden terecht in het dierenziekenhuis in Barendrecht. Daar is hij toen ingeslapen. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee, maar voor Gio was dit het beste.

Hoe nu verder. Ik weet niet of Guusje de pen wil overnemen; we zullen zien.

Groetjes van Cabo en Guusje.

Het is weer hetzelfde liedje als vorig jaar. Cabo heeft niets van zich laten horen. Het is duidelijk dat ze andere prioriteiten heeft. Maar nu vond ze toch dat ik moet vertellen wat er met me aan de hand is. Vorig jaar zei ik dat alles goed met ons was maar dat ik wel mager was. Half januari moesten we voor onze jaarlijkse prikken en toen is er bloed bij mij afgenomen. Wat blijkt: ik heb een te snel werkende schildklier en daarom ben ik zo mager. Ik maak soms ook veel herrie en dat heeft daar ook mee te maken. Dus ik moet elke dag een pil. Nou dat was me wat. Cabo deed het door mijn netvoer, maar ik liet dat pilletje meestal liggen omdat ik het niet lekker vind. Maar nu heeft Cabo er wat op gevonden, op advies van haar nicht: Easypill. En dat werkt.

Ik zal nooit meer de oude worden, maar met die pillen kan ik misschien nog wel een poosje mee. Met Guusje gaat het goed, maar zij moet over twee weken naar de trimster, want ze heeft erg veel klitten. Overigens ben ik in januari geschoren, maar ik heb nu al weer aardig wat vacht. Dat is het voorlopig. Groeten van Guusje en Gio.

Het is wel heel lang geleden dat jullie wat van Guusje en mij gehoord hebben. Dat komt omdat Cabo niets gedaan heeft. Het zal er mee te maken hebben dat zij vorig jaar haar rechter bovenarm gebroken heeft en de revalidatie lang geduurd heeft. Verder had ze kennelijk andere dingen aan haar hoofd. Maar we zijn er nog, inmiddels 14 jaar oud. Ja, we worden ouder; helaas is dat aan mij meer te zien dan aan Guusje. Ik ben erg mager, maar verder gaat het goed met mij en Guusje hoor. We gaan nog veel naar buiten, aan de straatkant en in de tuin. Hopelijk gaat Cabo wat actiever worden. Groetjes van Guusje en mij, Gio.

Het is al weer heel wat maanden geleden dat jullie wat van ons gehoord hebben. Zo gaat dat. Cabo komt niet veel buiten vanwege dat corona gedoe. Wij hebben daar geen last van en leven ons leventje. Een paar keer voor naar buiten maar ook in de tuin. Mijn vacht is weer van ouds – zie de foto. Cabo maakt zich nu al weer zorgen dat ik weer klitten zal krijgen. We zullen zien. Groeten van Guusje en Gio.

Het was weer zover: 28 mei Guusje en ik naar de dierenkliniek om geplukt dan wel geschoren te worden. Cabo had nog gehoopt dat ze er op tijd bij was, maar door de corona crisis moesten we een maand wachten. En toen was het bij mij al te laat. Gelukkig is het niet midden in de winter, maar heel fijn vind ik het niet. We zijn dus nu een maand verder, maar ik zie er nog steeds als een leeuw uit. Bij Guusje zie je nauwelijks verschil. Kijk maar.

Groeten van Guusje en Gio.

Guusje en ik zijn inmiddels wat ouder en daarom slapen we wat meer. We hebben zo onze eigen plekjes: ik vaak op de krabpaal bij het raam en op het bed; Guusje op de bank; maar zij slaapt ook vaak boven. We liggen ook samen op het kleed bij de bank als Cabo in haar stoel zit.

Als het mooier weer wordt, zullen we wel meer buiten zijn, maar daar zijn ook plekjes om te slapen.

Verder wil ik hier familie en vrienden bedanken voor hun reacties op de vorige plaatsingen. Een van de vriendinnen stuurde een gedicht, dat ik Cabo hier laat plaatsen.

Ook heb ik en Guusje kennis gemaakt met Froda en Ettlinn, de hondjes van Cabo’s nicht en neef. Hieronder hun bericht:

“Hallo Guusje & Gio p/a Cabo,

Laat ik mij even voorstellen: ik ben Froda en ik spreek ook namens mijn huisgenoot Ettlinn. Wij zijn de ‘honnies’ van huize Bos-Tofohr te Aduard /Groningen/Nederland en ik wil even reageren n.a.v. de laatste update van jullie blog.

Alhoewel wij in principe bepaald geen kattenliefhebbers zijn, moeten we toegeven veel plezier aan jullie in het algemeen te beleven. Zodra we iemand van jullie soort in het oog krijgen ontploffen wij. Dat is voor ons een uitgelezen kans om op ons aller-aller hardst te schreeuwen, te janken en hoge sprongen tegen de ramen en gordijnen te maken. Dit lucht ons geweldig op en is gezond.
Meestal is het maar van korte duur omdat Vrouwtje en vooral Baasje ook beginnen te schreeuwen en dat heeft meestal een kalmerend effect. Diep in ons hart zijn we wel een beetje blij dat jullie bestaan want het geeft veel voldoening om jullie je een rotje te laten schrikken als je zo hooghartig en arrogant voorbij komt stappen. Good for you dat je zo hard kan lopen want áls ik de kans krijg om je te pakken ben je nog niet jarig!
Nou ja, sorry hoor, jullie zijn op tijd gewaarschuwd en wij kunnen het ook niet helpen. ‘Instinct’, zegt Vrouwtje, what ever that may be. Beetje raar woord vind ik dat want we stinken volgens mij helemaal niet. Baasje zegt zelfs dat we lekker ruiken. O zoo.

In een bepaald opzicht lijken wij wel wat op elkaar. Onze haren groeien ook en raken in de war. Normaal gesproken zouden wij momenteel in onze winterjasjes lopen maar vanwege de klitten in de pels lopen we vroegtijdig in zomerkleed. Gelukkig stelt deze winter geen bal voor.

Eigenlijk zijn wij een beetje jaloers. Op die blog van jullie, bedoel ik. Ik zou wel vaker met jullie contact willen zoeken maar ik ben afhankelijk van Baasje. Die gaat over de schrijverij en die heeft bijna nooit tijd. Hij loopt altijd te klagen dat alles zo langzaam gaat en zo lang duurt en dat hij maar niet opschiet. Ik zou zeggen nou schiet dan es een beetje op, sukkel! Hij begint oud te worden, de ziel.
Je zou zeggen dat hij juist veel tijd over moet hebben vanwege de commotie over een of andere ziekte waar mensen tegenwoordig nogal bang voor zijn. Vrouwtje is gewend elke dag boodschappen te doen. Ze beschouwt dat kennelijk als haar dagelijks uitje en daar zijn wij eigenlijk niet over te spreken want het is geen lolletje om ‘de hele dag’ op de loer te moeten liggen of ze eindelijk weer eens thuis wenst te komen. Baasje gunt haar dat uitje meestal wel maar met die ziekte van tegenwoordig (Corona noemen ze dat, of zoiets) vindt hij het ook maar niks. Hij wil de boodschappen láten doen, dat vindt ie veiliger. Maar ja, ze wil daar nog niet aan. Ze doet nu wel voor 5 dagen boodschappen in plaats van een of twee, maar B. is daar nog niet tevreden mee. Ik hoop maar dat hij die strijd wint, dan zijn wij ook een stuk beter af.

In elk geval vind ik het leuk om met jullie kennis te hebben gemaakt en wellicht vinden jullie dat ook. Misschien krijg ik de kans om dit vaker te doen. Deo volente. Wat dat betekent weet ik niet maar het klinkt interessant. Heb ik wel eens op TV gehoord. We kijken trouwens vaak naar de TV. Leeuwen en tijgers zijn het leukst, daar kan je ook flink tegen schreeuwen. Logisch want die lijken op jullie. Oh, Ettlinn zegt dat ik niet zo moet zeuren dus ik stop nu maar. ‘Doe ze maar de groeten’, zegt ze. Nou bij deze dan.
Groetjes aan Cabo, doei!”

Leuk he? Maar ik wil hier nog wel even kwijt, dat ik niet bang ben voor honden. Een poosje geleden stond de voordeur open en ik was op de trap aan het eten. Er kwam een man voorbij met drie loslopende honden en een van die honden ging achter Guusje aan; ik zag dat en toen ben ik naar buiten gestormd achter die hond aan. Cabo kon niet goed zien wat ik deed, maar ze hoorde die man wel zeggen “ja, dan had je dat maar niet moeten doen”

Groetjes van ons Cabo, Guusje en mij en tot de volgende keer.

Het is al weer bijna een half jaar geleden dat jullie iets van ons hoorden. Ja, het goede voornemen van Cabo werkt nog niet zo.

Het gaat goed met ons. We zijn eind januari naar de dierenkliniek geweest voor onze jaarlijkse injecties en ook zijn we getrimd. Zie de foto van Gio.

Ook zijn we nog veel buiten; we brengen bijvoorbeeld een bezoek aan de buren – zie foto’s.

En dan stuurt Cabo een foto om te laten zien, dat we weer thuis zijn.

Groetjes van Guusje en ondergetekende en hopelijk tot gauw.

Het heeft lang geduurd, maar nu heeft Cabo zich eindelijk ertoe gezet om weer eens wat te laten horen. Wij zijn in juni 11 jaar geworden, dus al op leeftijd. Hierbij een foto van ons toen het zo warm was. Jullie zien, dat Guusje een stukje geschoren is. Ja, ‘klitten’ dat is en blijft bij ons een probleem. Ik ben er deze keer aardig van afgekomen, maar Guusje dus niet. Hopelijk tot gauw weer en groeten van Gio en Guusje.