Ik ken hem al langer, maar Cabo is sinds kort op de hoogte gebracht van mijn nieuwe katten-vriend: Guillaume. Hij woont een paar huizen verderop. Zijn mensvrouw heeft met Cabo staan praten en zij heeft ook een email ontvangen met een foto van Guillaume en zijn verhaal; en ook nog een paar foto’s van mij. Hieronder het verhaal en twee foto’s van mij bij Guillaume voor de deur en in zijn tuin.

Sinds oktober 2012 zijn we weer in het bezit van een kat. Dat kwam zo: eind oktober zwierven er op een bijna uitgestorven camping in Bretagne regelmatig twee katten rond onze caravan, een witte en een grijze. In mijn dagboek schreef ik: de witte wil een knuffel, de grijze eten én een knuffel. De witte hoorde bij een werknemer die in een camper bivakkeerde maar de hele dag van huis was, dus dat was voor de poes ongezellig. De campingbeheerder wist niet van wie de grijze was, vroeg of we last van hem hadden. Nee, dat niet, maar eigenlijk was het erg zielig. Vlak voor ons vertrek namen we weer contact met hem op om het dier in een asiel geplaatst te krijgen. Hij deed zijn best maar in dat dun bevolkte gebied zijn er geen dierenasiels. Wel kon hij de gemeente opbellen die het dier dan komen weghalen. Het resultaat is voorspelbaar: of ze beloven maar komen niet –> dan moet hij de winter zonder verzorging door zien te komen en uiteindelijk verwilderen of ze komen wel en dan wordt het de gaskamer, ook geen goed vooruitzicht.

Deze poes had het al voor elkaar gekregen wat andere katten nooit lukte: hij kreeg niet alleen zijn eten en drinken maar kwam ook gezellig buurten op de bank in de caravan. Daarom was het duidelijk dat hij gedomesticeerd is en door voor ons onbekende redenen op de camping achter is gebleven. Een paar dagen later bleef hij zelfs slapen. Wel was een absolute voorwaarde dat er aan de bovenkant onder het dak een raampje open bleef staan om te kunnen ontsnappen, hij laat zich namelijk niet opsluiten. Toen hebben we na overleg besloten hem mee naar Holland te nemen. In onze tuindeur zit nog steeds een kattenluikje zodat hij vrij uit en in kan en vanwege onze tuin en parkachtige omgeving heeft hij voldoende leefruimte. Het moest dus goed kunnen.

De reis naar huis in twee dagen verliep goed. Hier in huis voelde hij zich meteen op zijn gemak, trok zich niets aan van vreemd bezoek en slaapt dwars door pianospel en TV door. Bij onderzoek door de dierenarts bleek hij al gecastreerd te zijn, dus dat idee van gedomesticeerde kat klopte wel. Inmiddels heeft hij alle injecties achter de rug, is gechipt en in het bezit van een paspoort. Hij loopt met een halsbandje met belletje om te voorkomen dat hij vogels pakt. Het enige nog een beetje wilde in zijn aard is dat hij niet opgesloten wil zitten en er ‘s nachts een paar uurtjes tussenuit piept. En hij drinkt bij voorkeur uit een straaltje van de kraan. Dat heeft hij waarschijnlijk ook op de camping geleerd. Maar hij wordt steeds aanhankelijker en zoekt ons gezelschap steeds op. Toen hij hier pas was kregen we veel aandacht van andere katten uit de buurt, sommige kwamen zelfs door zijn luik in huis en één brutale zwart-witte at zijn bakjes leeg. Voor die kat is hij ook nu nog steeds erg beducht.

Giovanni –of Guusje- is ook een keer in huis geweest en komt regelmatig in de tuin, maar dat geeft nooit problemen omdat ze elkaar goed verdragen.

Tot slot nog de naam van onze nieuwe huisgenoot, die afgeleid is van het dorp waar hij vandaan komt: Lac des Trois Curés. Onze vorige poes heettte Willem (van Oranje, omdat hij rood was) en deze wilden we ook Willem noemen, maar dan een Franse Willem. Het werd dus voluit: Guillaume du Lac des Trois Curés.

De foto’s vertellen de rest. Vriendelijke groeten van de baasjes van Guillaume.